maseczki - najwygodniejsze fasony

W przewidywaniu wejścia obowiązku zakrywania dzioba już jakiś czas testuję różne wykroje i tkaniny pod kątem wygody. I tylko na tym temacie się tu skupię, bo o skuteczności są różne opinie. Zatem: jak spełnić ustawowy obowiązek i się przy tym nie udusić oraz nie musieć co chwila  poprawiać maseczki wjeżdżającej na oczy.

• Materiał: zdecydowanie wygrywa dzianina t-shirt. Płótno bawełniane jest niestety sztywne, co znacznie zmniejsza komfort noszenia nawet maseczki uszytej na miarę. Ja swoje uszyłam jako jednowarstwowe - nawet tak minimalistyczna wersja już grzeje w twarz i trochę utrudnia oddychanie, więc nie zamierzam ładować się w grubsze.
• Wykroje. Przy masowym szyciu, zapewne z racji prostoty i szybkości szycia,  najbardziej popularnym fasonem jest typowa maseczka chirurgiczna z prostokąta składanego w harmonijkę. Na własny użytek opłaca się jednak poświęcić nieco więcej czasu i uszyć maseczki profilowane. Komfort noszenia jest tego warty. Poniżej najlepsze wg mnie wykroje:

Ineedle.pl
Dla mnie pierwsze miejsce wśród wykrojów. Zakrywa dokładnie tyle, ile trzeba, bez przesadnego "opatulania" twarzy. Prosty, w trzech rozmiarach, łatwy do modyfikacji. Ja u góry wykonałam głębszy podkrój, żeby nie zachodziło na oczy.

www.craftpassion.com
Wykrój niemal identyczny z powyższą, ale głębszy w okolicach brody. Dostępne aż 4 rozmiary, z uwzględnieniem dzieci. Jeśli zachodzi za daleko na brodę, wystarczy go podciąć wg uznania albo zrobić zakładki z boków, tak jak w wykroju Ineedle.

https://nikonorov.com
Maseczka wyprofilowana zaszewkami, bardzo ładnie leży na twarzy.Jeśli zależy wam na wersji, gdzie wszystko będzie ładnie przylegać pod brodą bez obwisania, bierzcie ten. Niestety  tylko jeden rozmiar, aczkolwiek jako tako wprawnej w szyciu osobie nie powinno być trudno go zmodyfikować. Do wykroju dostępny jest film instruktażowy.

Wszystkie powyższe maseczki wymagają usztywnienia drucikiem w okolicy nosa i nie radzę z tego rezygnować -  nawet idealnie uszyta na wymiar maseczka będzie miała tendencje do naciągania się w górnej części i wchodzenia na oczy.

poducha dżinsowa

Zamówiona przez przyjaciółkę. Nie miałam nic odpowiedniego na tył, za to dżinsów do wykorzystania wciąż od groma, więc zrobiłam dwustronną. Zapinana jest w jednym ze szwów na zamek kryty.

poniekąd kosmetyczka

Chciałam mieć koniecznie kosmetyczkę z dużą liczbą kieszonek, żeby mi się drobiazgi nie pałętały po torbie. A także by w razie zmiany np. torby na plecak nie przekładać wszystkiego pojedynczo. Przypadkiem na YT spotkałam coś, co mi idealnie pasowało, choć w zasadzie nie jest kosmetyczką, tylko torebką kopertówką:

A w moim wykonaniu wygląda tak:

No i w efekcie wychodzę na świra, który nosi torebkę w torebce.

Jak uszyć stanik? Część III: nareszcie szyjemy

Po opisanym w poprzednich postach doborze rozmiaru oraz skrojeniu wszystkich części możemy wreszcie zabrać się do szycia. Podstawa to tutorial do wykroju, z którego korzystałam:
Maya Bra - sewing instructions
Niestety nie wszystkie kroki zostały tam opisane. Dużą pomocą był inny blog, którego autorka szyła stanik z tego samego wykroju:
http://siedzeidlubie.blogspot.com/2017/03/instrukcja-szycia-biustonosza.html
Dwa z istotnych etapów dobrze opisane są na jeszcze innym blogu:
Jak szyć gumę obszywkową
Jak przyszyć zapięcie do biustonosza
Dodatkowo sporo można podpatrzeć na kanale YT Liz Sews. Szczególnie przydatne przy szyciu wersji nieusztywnianej - w jakiej kolejności zszywać części i jak je układać, by wszystkie szwy nam się ładnie schowały.

Materiałów jak widać sporo, własnego tutoriala nie będę produkować, ale dla ułatwienia zebrana do kupy skrótowa lista czynności wraz z moimi uwagami (może pomogę Wam uniknąć swoich błędów?) - dotyczy stanika usztywnianego, obciągniętego koronką.

1. Zszywamy (skrojone bez zapasów na szwy) części z pianki zygzakiem o szerokości ok. 5 mm i długości 1-2 mm. Pianka współpracowała z maszyną bardzo ładnie, nawet jej nie spinałam szpilkami - wystarczyło podkładać obie części pod stopkę, starannie stykając ze sobą brzegi.
2. Maskujemy szwy wewnętrzne miseczki taśmą z markizety lub inną delikatną dla skóry. Na upartego można pominąć, ale ładniej wygląda obszyte.
3. Obrzucamy wąskim i umiarkowanie gęstym zygzakiem górę miseczki, by trochę ją przypłaszczyć.
4. Zszywamy koronkowe części miseczki. Przycinamy i rozprasowujemy szwy. Można je dodatkowo ostębnować, by na pewno leżały płasko, ale ja zrezygnowałam - stębnówka na delikatniej koronce nie podobała mi się wizualnie.
5. Prostym ściegiem zszywamy górne części miseczki (prawa strona koronki do lewej strony pianki), uważając na znaki styku. Wywijamy na zewnątrz koronkę, zygzakiem mocujemy wokół pozostałej części miseczki.
6. Zszywamy mostek z bocznymi skrzydełkami. Można to też zrobić później, po wszyciu miseczek - łatwiej wtedy wprowadzić ewentualne modyfikacje obwodu.
7. Wszywamy miseczki w mostek. Następnie podwijamy jego górną część między miseczkami, tak by nic się nie strzępiło.
8. Przyszywamy tunel gorseciarski: pierwszy szew ma leżeć dokładnie na szwie łączącym miseczkę z mostkiem (tzn. musimy przeszyć po prawej stronie w rowku, uważając, by na pewno złapało brzeg tunelu). Drugi szew przypada niżej, na mostku, a na końcu leżącym między miseczkami zostawiamy niezszyte 5 mm - schowamy tam później koniec gumy obszywkowej.
9. Sprawdzamy, na ile musimy podwinąć krawędzie skrzydełek stanika (wraz z gumą obszywkową), by pasowały do szerokości naszego zapięcia i w razie potrzeby odpowiednio je docinamy. Nie ma tu żadnego standardu, spotkałam np. zapięcie trzyrzędowe w trzech różnych szerokościach.
10. Przyszywamy obie gumy obszywkowe. Przed podwinięciem dolnej należy schować pod nią końce krótszej części ramiączek.
11. Chowamy końce górnych gum pod taśmę gorseciarską i zszywamy zostawione wcześniej 5 mm. Wkładamy fiszbiny i zszywamy końce tuneli.
12. Przyszywamy regulowaną część ramiączek.
13. Przyszywamy zapięcia.

Jak uszyć stanik? Część II: gromadzimy materiały i kroimy

Do uszycia stanika wystarczy zwykła maszyna do szycia, byle miała regulowany zygzak. Z akcesoriów "ekstra" wskazane jest użycie igły do stretchu. Ponadto może przydać się cienki papier (np. śniadaniowy - ma się łatwo wydzierać z maszynowych szwów) do podłożenia pod zszywane materiały, ponieważ koronka elastyczna czy tiul nie zawsze chcą grzecznie z nami współpracować - naciągają się, maszyna przepuszcza ściegi itp.

Lista potrzebnych rzeczy jest dość długa i będzie zależeć oczywiście od rodzaju szytego stanika. Ja pierwszych zakupów dokonałam nieco chaotycznie, mam nadzieję, że poniższa lista trochę ułatwi zorientowanie się w temacie.
Na usztywniany z fiszbinami pokryty koronką, potrzebne są (w nawiasach podaję z lekkim zapasem, ile u mnie zeszło na rozmiar 65D, dla innych musicie sobie policzyć na podstawie swojego wykroju):

1. Pianka gorseciarska na miseczki - moja jest z jednej strony pokryta bawełną, z drugiej markizetą, nie wymaga zatem od spodu dodatkowej podszewki (kawałek ok. 25 x 25 cm)
2. Markizeta lamówka do zamaskowania szwów wewnątrz miseczki. Można użyć tasiemki satynowej albo obejść się w ogóle, ale z tą taśmą efekt końcowy jest jednak najlepszy - po prostu całość  wygląda na dopracowaną w każdym calu. (35 cm)
3. Koronka elastyczna na wszystkie części stanika (1 m koronki o szerokości 16 cm wystarczył mi na styk)
4. Markizeta lub tiul stabilny na mostek stanika (kawałek ok. 15 x 40 cm)
5. Tiul elastyczny na podszycie tylnych skrzydełek stanika jako podkład pod koronkę (kawałek ok. 15 x 20 cm)
6. Tunel gorseciarski (ok. 50 cm, kroimy 2 odcinki nieco dłuższe od długości fiszbina, tak by po ich włożeniu móc  zaszyć końce)
7. Fiszbiny 1 para
8. 2 kółka i 2 regulatory
9. Guma obszywkowa (ok. półtora obwodu pod biustem)
10. Guma ramiączkowa 120 cm
11.  Zapięcie na haftki 1 szt

Na liście podkreśliłam części, które należy skroić z poszczególnych materiałów, wszystkie po 2 sztuki (oczywiście uwzględniając, że mamy prawe i lewe), z wyjątkiem mostka krojonego w jednym kawałku z podwójnie złożonego materiału.

Przed krojeniem należy sprawdzić dwie istotne rzeczy i ewentualnie skorygować sobie wykrój:
1. Czy nasze fiszbiny pasują do wybranego modelu.
2. Czy tylne końce skrzydełek stanika pasują do wybranego zapięcia. Wykrój MayaBra, z którego szyję, ma przewidziane dwie wersje: na zapięcie 2- i 3-rzędowe. Wybrałam tę węższą i dopiero przymierzając się do wszycia zapięć odkryłam, że do 2-rzędowego (3 cm) jest sporo za szeroka, pasuje na szczęście do 3-rzędowego (5 cm).


Wyszło mi, że koszt materiałów na jedną sztukę w moim rozmiarze to jakieś 40 zł, w zestawieniu z cenami porządniejszych gotowych staników dość opłacalne - choć oczywiście na ogół nie szyjemy po to, żeby zaoszczędzić, tylko żeby mieć z coś ładnego, uszytego na miarę i z dobrej jakości materiału. Koszt najbardziej zawyża koronka elastyczna - jej udział w tym podsumowaniu to 16 zł. Na pokrycie jak najbardziej nadają się inne elastyczne materiały, np. cienki dżersej, lycra, mikrofibra, ale mnie się zachciało opcji luksusowej.

Koszty podliczone są wg cennika sklepu www.sewme.pl, który specjalizuje się w akcesoriach do szycia bielizny -  pianki gorseciarskie, najrozmaitsze gumy itp.,  tkanin ma niestety niewiele. Nie wiem, czy cenowo wyszło korzystnie, ale wszystko kupione w jednym miejscu.

W kolejnym poście będą zebrane wszystkie tutoriale, z jakich korzystałam, bo w każdym dobrze opisane i pokazane było co innego.

Jak uszyć stanik? Część I: wybieramy rozmiar, przygotowujemy wykrój

Uch, jak ja nie cierpię kupować staników! Jako posiadaczka obwodu 65 mam oczywiście pod górkę. No niby można wyłożyć większą kwotę, zamówić 10 sztuk przez internet w nadziei, że któryś będzie pasował, i resztę zwrócić, ale jakoś mnie to nie bawi. Już nie wspominając o tym, że poza pojedynczymi egzemplarzami na wyprzedażach zazwyczaj poniżej 80 zł nie da się kupić czegokolwiek sensownego.
Poszukałam tutoriali i wykrojów w sieci, stwierdziłam, że nie wygląda to jakoś strasznie. A efekt końcowy wygląda tak:

Ponieważ materiały są rozproszone po różnych blogach, zbiorę je tu do kupy.

Zdecydowałam się na darmowy wykrój MayaBra, zachwalany jako dopracowany i dostępny w wielu rozmiarach:
https://afiatelier.com/allpatterns/maya-bra/
Jest to faktycznie porządny model, mający na celu ładnie podtrzymać i ukształtować biust, a nie tylko go okryć trójkątnym kawałkiem koronki (a wiele darmowych wykrojów ogranicza się tylko do tego właśnie).

Pierwszy krok to wybór rozmiaru, do którego potrzebny jest obwód pod biustem i rozmiar miseczki - a w zasadzie fiszbina. Wymiar ten najprościej określić porównując drut z jakiegoś dobrze leżącego stanika z rysunkiem z poniższego pdf (tylko uwaga na prawidłowe wykonanie wydruku - nie może zostać przeskalowany):
deofsf.com/Resources/Bra-Underwire-Charts.pdf

Na tej podstawie wybieramy rozmiar wykroju z tabeli:
https://afiatelier.com/patterns/size-charts-bra-patterns/

Do tabeli jednak należy mieć ograniczone zaufanie. Dla mnie przy obwodzie z zakresu 67,1-72 cm i drucie 34 zaproponowano rozmiar 70C. Po  porównaniu wydrukowanego wykroju z kupnymi stanikami stwierdziłam jednak, że jego obwód jest za duży i będę szyć z 65D, ewentualnie przy krojeniu zostawiając dodatkowy zapas, gdyby jednak okazało się zbyt ciasno.

Kolejny krok to dopasowanie  mostka stanika, czyli tej części, do której doszyte są miseczki. Wymaga dość specyficznego pomiaru, mianowicie wyznaczenia odległości sutków "w zwisie":
http://afiatelier.com/2015/06/adjust-the-bra-bridge/
Wg tego pomiaru ja swój mostek powinnam ciut poszerzyć, ale zdecydowałam się przy nim nie majstrować, ponieważ moje dotychczasowe staniki mają jeszcze węższy. I dobrze zrobiłam, bo już po uszyciu całości okazało się, że i tak jest za szeroko i fiszbiny wchodzą w piersi zamiast leżeć między nimi. Poratowałam się zrobieniem małej zakładeczki na środku, na szczęście nie psuje jakoś specjalnie wyglądu stanika.

Ponieważ nie lubię kroić z podwójnie złożonego materiału, wykroiłam dwa papierowe mostki i skleiłam taśmą, tak by móc go odrysować na tkaninie od razu w całości.

Szyjąc nasz pierwszy stanik, po sporządzaniu papierowego wykroju dobrze jest uszyć na początek testową wersję  - jak nie całości, to przynajmniej miseczki - z resztki bawełnianej dzianiny, np. starej podkoszulki. Upewniamy się wtedy, czy miseczka ma faktycznie dobry rozmiar i czy ładnie leży. Dopiero potem bierzemy się za krojenie tkanin właściwych. O tym będzie w następnym odcinku.

markery - co to za licho?

Na drutach nauczyłam się robić jeszcze w dzieciństwie w zamierzchłych przedinternetowych czasach. Po latach odkryłam fora robótkowe oraz pasmanterie internetowe (znacznie lepiej zaopatrzone niż stacjonarne, mające w ofercie tylko podstawowe akcesoria)  i zasypała mnie lawina nowych pojęć. Między innymi zarówno w instrukcjach wykonania, jak i dyskusjach wielokrotnie wspominano tajemnicze markery.
Marker to jest ni mniej, ni więcej, tylko rodzaj "zakładki" w robótce, umieszczonej między oczkami, by zaznaczyć miejsce, w którym musimy w każdym rzędzie wykonać np zgubić czy dodać oczka.
W internecie znajdziemy ich różne rodzaje, niektóre to biżuteryjne cacka, np. takie:

Mój stan posiadania ogranicza się jednak do ordynarnego plastiku:

Te płaskie plastikowe pierścienie u góry zdjęcia (Pony) są jak dla mnie do bani. Sterczą i przeszkadzają, gdy znajdą się w tej części robótki, którą mamy akurat w dłoni trzymającej drut. O wiele lepiej sprawdzają się plastikowe agrafki (te są akurat Clover i były chyba pierwsze na rynku, potem pomysł zgapiły inne firmy). Jest to moim zdaniem najwygodniejsza forma markera, bo można go zarówno zawiesić na drucie między oczkami, jak i przypiąć już na gotowym fragmencie dzianiny. Zdejmiemy go (lub założymy),  kiedy chcemy, bez ściągania oczek z drutu. Z markerem w postaci zamkniętego kółka czy pętli tak się nie da, a te fikuśne mają często taką właśnie formę.
 Oczywiście kiedyś nikt nie używał żadnych gotowych specjalnych "markerów" (ani tak tego nie nazywał, to słowo niewątpliwie rodem z anglojęzycznych wzorów robótkowych); zakładało się na drut pętlę z włóczki albo agrafkę i już. Ten akurat gadżet bym poleciła nawet gadżetowym minimalistom. Plastikowe agrafki świetnie nadają się także do "fastrygowania" zszywanych elementów np. swetra. Ich przewaga nad zwykłymi metalowymi  agrafkami to brak zakamarków, w które może się wkręcić włóczka. Należy tylko pamiętać, by przechowywać je zawsze w postaci otwartej, inaczej plastik może się utrwalić w formie zamkniętej,  agrafka przestanie sprężynować i nie będzie się chciała ładnie rozchylić. Prawidłowo używane będą służyć latami, moje mają ich już z kilkanaście i nic im nie dolega.